ośrodków ciągłych
Encyklopedia PWN
właściwość grupy ośrodków ciągłych wykazujących częściowo sprężystość postaciową (jak w ciele stałym, gdzie naprężenia są zależne od deformacji ciała pod wpływem sił zewn.) i częściowo podatność kształtu (jak w cieczy, gdzie naprężenia są zależne od prędkości deformacji);
fiz. układy, których nie można zaklasyfikować ani jako ciecze, ani jako ciała stałe; zalicza się do nich m.in. ciekłe kryształy, piany, zole, żele.
mechanika
dział fizyki zajmujący się badaniem ruchu ciał materialnych oraz oddziaływań między nimi, prowadzących do zmiany ruchu ciał lub ich odkształceń.
[gr. mēchanikḗ ‘sztuka konstruowania maszyn’],
Ornsteina–Uhlenbecka proces
mat., fiz. stacjonarne rozwiązanie stochastycznego równania różniczkowego m dVt = −βVtdt + dWt (równanie Langevina) — Vt jest prędkością drobiny o masie m zawieszonej w ośrodku (cieczy lub gazie), β odpowiada współczynnikowi tarcia w ośrodku, natomiast dWt jest wpływem zderzeń z cząsteczkami ośrodka (czyli różniczką, w sensie Ito, ruchu Browna);
[p. ornstina ulenbeka],
fiz. proces przepływu ciepła w ośrodkach ciągłych (stałych, ciekłych i gazowych) polegający na przekazywaniu energii kinetycznej bezładnego ruchu cząsteczek ośrodka z części układu o wyższej temperaturze do cząsteczek z części układu o temperaturze niższej.
reologia
mech. dział mechaniki (ośrodków ciągłych) zajmujący się badaniem wpływu obciążeń na odkształcanie się materiałów i konstrukcji z uwzględnieniem czasu trwania tych obciążeń;
[gr.],
